Teatro Griego

Teatro
Índice:

Representacións teatrais

Orixe dos xéneros dramáticos

Traxedia
Características

Autores
Esquilo
Sófocles
Eurípides

Comedia
Características

Autores
Aristófanes
Menandro

Representacións teatrais
As obrasteatrais representábanse en anfiteatros, estes estaban construídos ao aire libre sobre unha aba ou ao pé dun outeiro, en lugares xeralmente rodeados por outros outeiros, o que proporcionaba ao sitio unha acústica natural perfectamente aproveitable. Por este motivo, os actores podían representar os seus papeis nun ton normal de voz que resultaba audible para a totalidade do público. O teatro mellorconservado na actualidade é o de Epidauro. Os teatros gregos tiñan unha capacidade como para albergar entre 15.000 e 20.000 espectadores, e a partir do século IV a.C, as súas bancadas semicirculares se recubriron con mármore. No século V antes de Cristo, o auditorio abrazaba unhas tres cuartas partes do círculo da orquestra. Na parte baixa dos outeiros queda a orquestra, de forma circular, rodeadadunha balaustrada de pedra cun altar de Dionisos na súa parte central. Ao fondo, fronte aos espectadores, alzábase un muro alto tras o que se situaba un edificio destinado a cuartos para os actores, maquinaria na súa parte superior. Entre este muro e a orquestra (máis alto que a mesma) se sitúa un espazo estreito denominado proscenio. Os actores e o Coro colocábanse normalmente na orquestra, aíndaque, máis tarde, se repregaron cara á parte posterior da mesma orquestra. Finalmente, parece que os actores empezaron a actuar sobre o proscenio. Cara ao ano 333 a. C. colocáronse asentos de pedra para os espectadores. Outros aspectos do espazo escénico son a relación entre o proscenio e a escena (skene): Parece ser que a primeira función da skene, que tiña forma de cuarto, era a de servir para oscambios dos actores ao longo da representación. Outro uso moi posible era o de servir de espazo escénico para os deuses que formaban parte da repartición escénica. A dimensión altura tiña o seu simbolismo no teatro grego. Por medio da maquinaria, os deuses descendían ao longo do muro, pero a súa actuación non podía situarse ao mesmo nivel dos personaxes humanos. Así que a skene, parte contigua aomuro, elevada como o proscenio sobre a orquestra, puido ser inicialmente o lugar reservado aos deuses.
Un actor só podía representar varios personaxes na mesma obra, con Tespis houbo un só actor, posteriormente, cada un dos grandes tráxicos aumentou o seu número: con Esquilo aparece o segundo actor (deuteragonista); con Sófocles o terceiro (triagonista); Eurípides continúa con tres actores eintroduce un actor máis que pero non fala. Conforme aumentan os actores, increméntanse o número de personaxes presentes ao mesmo tempo en escena. E con iso crece a importancia da acción e diminúe a parte narrativa, decrece a parte recitada ou cantada que se encomenda ao Coro e ao perder importancia o Coro, os autores reducen o número de coreutas, en Eurípides xa só encontramos doce coreutas e nacomedia, Menandro rematará renunciando totalmente ao coro. Por outra parte, se o incremento de actores axuda a unha representación máis realista da acción, o teatro perde parte do seu carácter mimético e se empobrece a relación actor-personaxe, o que carrexa, inevitablemente, o debilitamento do caracter ritual do teatro. Cando o teatro contemporáneo quixo recuperar a mimesis e a cerimonia, acudiu,entre outras solucións, a que un actor representase varios personaxes. O actor vestirase cos atributos dos seus personaxes respectivos: máscaras, vestimentas, perrucas... Moitas veces este acto da transformación forma parte da cerimonia, polo que se realiza á vista do público. Os actores, chamados "hipócritas" ("persoa que finxe"), usaban un atavío especial e máscaras.
O vestiario utilizado...