A Casa Da Avoa

A casa da avoa
Nunca me gustou a casa da miña avoa. Nada mais entrar pola porta tiña un arrecendo a humidade. O corredor destacaba por ter a parede estampada de rosas que recordaban un aspectolúgubre; ademais, había dous anos que perdera ao seu marido.
Como todos os domingos, comemos na casa da miña avoa. Na sobremesa, miña nai, como sempre, intentou convencer a miña avoa de que viñera a vivirconnosco.
-Este edificio é moi vello, e mais, estase caendo a cachos.
-Eu estou agusto -respondía miña avoa con retranca-. É o meu fogar.
-Un fogar case en ruínas! -exclamou miña nai- Non podes viviraquí ti soa.
-Non estou soa, él... segue na casa.
Eu notei unha certa corrente de aire cando pronunciaba aquelas palabras. Ollei ás ventás, pero non estaban abertas. Era moi extraño.
Xa era tarde emiña nai, levantándose da mesa, dixo unha última frase co fin de convencela.
-Eu creo que sería mellor que viñeras connosco. Estasme oíndo mamá?
Miña avoa non se movía do sofá e a súa pel presentaba unaspecto pálido.
-Xoán! Miña nai non está ben, pásalle algo!
-Tranquila, a estas idades púdolle pasar calquera cousa. Agora mesmo chamo á ambulancia. -respondeu meu pai descolgando o teléfono fixo.
-Non,é máis rápido que collamos o noso coche. Vaino arrancando mentres collo a miña nai.
Apresureime a coller o abrigo, pero meu pai detívome na porta.
-Os hospitais non son para nenos.
Eu respondinlleque non quería quedar só na casa, que si podía quedar na casa dun amigo meu, pero negoumo.
-Podes ver a televisión –dixo dende a ventanilla do coche- pasaráseche rápido o tempo.
-Pero …- non me deutempo a terminar a frase. “Non terás medo?- repetinme avanzando polo corredor- Só é a casa dunha vella.”
Encendín o televisor. “Que ben o meu programa preferido!” non durou moito a miña alegría, derepente o televisor comezou a parpadear ata que todas as luces da casa remataron por apagarse. Rapidamente collín o meu móbil e telefonei a meu pai.
-Non te preocupes, seguramente foron os automáticos....