Aaaaa

LEHENENGO ARIKETA

Ezagutza berriaren eraikuntzan hiru fase daude, non banakoak subjetu gisa jokatzen dute, hauek estimulua, elkarrizketa eta ulerkuntza dira.
Estimuluan interesgune argirik ez izatetik foku zehatza izatera pasatzen gara eta jakin mina da fase hori hobekien lotzen zaion aldartea.
Hiru elkarrizketa nagusi ematen dira, errealitatearekikoak, besteekikoak eta norbereburuarekikoak.
Ulerkuntza prozesu osoaren gaina eta funtsa da. Ulerkuntza eskuratzen dugunean sakona den zerbaitek hunkitu egiten gaitu eta prozesu osoari norabidea ematen dio.
Bere buruari egiten dion galderekin eta erronka desberdinarekin ikasketa aktiboa eraikitzen daki eta jakin minaren poderioz bere gaitasunak sendoagoak egiten joango dira.
Askotan egiten dugunik ez gara ohartzen.Pertsona batek ardatza bere barruan duela esaten dugunean pertsona horrek egiten duenaren jabe dela, bere irizpideen arabera hartzen dituela erabakiak, bere ekintzen erantzulea dela esaten ari gara.
Prozesu osoan zehar zentsua bilatu behar da behatzen, bizitzen, pentsatzen eta jakiten dugunaren artean.
Gozamen sentsazioek gidatzen dute berriaren eraikuntza prozesua. Fase bakoitza baditubere gozamen bereziak, estimulu fasean: halako ezagutzeko irrika, elkarrizketa fasean: aurrerapen sentzasio kilikagarriaa eta ulerkuntza fasean: eureka sentsazioa.
Zailtasunei aurre egin eta gainditze aldera egiteko, pazientzia, galduagatik amore ez ematea,edo akatsekiko jarrera naturala, jarrerak behar izaten dira.
Jokaera aldetik, zailtasunaren mina identifikatzeko gaitasuna, etaprozedura desberdinak erabiltzeko gaitasuna garrantzitsuak dira.
1203. urtean hitz hauek idatzi ziren: “Jakitearen bilaketa honako sei gauzarik gabe ezin da egin: Zorroztasun zorrotza, nahi beroa, egonarria, mantentze nahikoa, irakasle baten zuzendaritza eta denboraldi nahiko luzea”. Hitz hauekin, ikasleei ikasten laguntzeko ahalegin honek hezkuntzakin batera jaio zela ondoriozta dezakegu.
1990.urtean Claxton-ek, mundu zalantzagarri batean hezkuntzaren lehenengo funtzioa zihurgatasunaren aurka egiteko, gazteriari konpetentzia eta bere burarengan konfidantza ematea izango lirateke, beste hitz batzuetan, ikastun onak izatea.

BIGARREN ARIKETA

Jabekuntza prozesua konpetentzia garatzeko ikasbide nagusia da. Prozesu hau errotik lotuta dago benetako jardueretak aritzearekin. Prozesupraktiko eta eskarmentuan oinarritutakoa da funtsean. Modua nagusia izateaz gain , ezin bestekoa ere bada, hots, ezin inolaz ere bazterrean utzi.
Ikaskuntza konpetentzia eskuratzeko bigarren mailako prozesu osagarria da. Bere egitekoa, jabekuntza prozesua aldi eta alde berezietan osatzea da. Une berezietan eta dosi neurtuan erabili beharrekoa beti ere. Osagarria den neurrian, ez da betibeharrezkoa.
Kopetentzia pertsona batek zerbait egiterakoan erakusten duen gaitasuna edo trebetasuna da. Ez daki gehienetan nola egiten duen egiten duena. Baliteke gauza batzuk bere oharmenera jauzi eginda izatea, baina gehien-gehienetak oharkabeko isilean gelditzen zaizkio.
Jarduerazko ezagutza ezinbesteko zutabea den bitartean, jarduerari buruzku ezagutza garrantzi gutxiagoko kontua da.Bi prozesu bereizi daitezke, konpetentziari errotik lotutakoa, eta horregatik ezinbestekoa. Jardutearekin, aritzearekin, ekitearekin, ibiltzearekin eta egitearekin zerikusia du horrek. Eta konpetentziarekin lotura aldakorragoa duena: batzuetan ez da agertzen (ez oso nabarmen behinik behin), batzuetan agertzen da eta laguntzen duela dirudi, eta beste batzuetan agertuagatik ez du, antza, gehiegilaguntzen. Informazioarekin du bigarren honek zerikusia.
Jabekuntza prozesu bat da, non gaitasuna arian-arian haziz doakigun benetako egoeretan jardutearen ondorioz. Bi mekanismo nagusi ibili ohi dira hor dantzan: asimilazioa batetik, eta egokitzea bestetik.
Asimilazioaren bidez, barneratu egiten zaizkigu, nola oso ondo ez dakigula, inguruan “arnasten” dugun zer ugariak.
Egokitzea...