Prosa fins XX

A prosa de fins do XX e comezos do XXI esta determinada polo proceso de democratización, que será a consecuencia da oficialidade do galego e máis tarde do proceso de normalización en todos osámbitos.
A consolidación da narrativa de 1975 a 1985 impulsou novas publicacións, a aparición de novas Editoriais e a convocatoria de diversos premios. Durante este período de Transición están en plenaactividade Cunqueiro, Fole, Neira Vilas.
Os temas desta época son o realismo ruralista que trata o imaxinario do mundo rural galego, baseado en Ánxel Fole. Tamén a narrativa memorialista centradana Guerra e na posguerra. Escrita por autores que a padeceron, como Ramón de Valenzuela. Deuse o punto de partida da literatura policial galega con Carlos Reigosa.
Sen embargo tratando os conflitosmáis actuais da época temos o realismo sociolóxico, os autores máis relevantes Alfredo Conde e Xosé Fernández Ferreiro. O tema da sociedade tamén levárase a cabo na narrativa alegórico-social, ondemostra de forma alegórica a situación do pobo cunha base realista e elementos fantásticos. Os autores son Xavier Alcalá e Martinez Oca (Beiramar) .
Por último temos a narrativa de xénero e a narrativarenovadora e experimental, a primeira tratada por Xosé Fernández Ferreiro co tema da ciencia-ficción. Na segunda tratan fórmulas experimentalistas, con autores como Carlos Casares (Xoguetes pra untempo prohibido).
Aparecen diversas tendencias e liñas temáticas, procurando a consolidación. Préstase especial atención á literatura xuvenil, con autores como Fernández Paz (As flores radioactivas).Dentro da narrativa dos 80 destaca a obra de autores como Xosé Luís Méndez Ferrín e Carlos Casares. Méndez Ferrín publica nesta década libros de relatos importantes como Crónica de nós ou a novelaBretaña esmeraldina, obras que teñen elementos e temáticas de obras anteriores. Carlos Casares publica a obra Ilustrísima e Os mortos daquel verán.
A narrativa dos anos 90 consolida a narrativa e a...