La Muerte Del Autor

La muerte del autor Roland Barthes-ek 1967an publikatutako saiakera bat da. Saiakera honen bidez erromantizismoari kritika egingo dio, izan ere, erromantizismo mugimenduan autoreari emandako garrantziarekin hautsi nahi du.
Lehen esan bezala, 60. hamarkadan idatzi zuen saiakera hau. Garai honetan zehazki, marxismo, sozialismo eta existentzialismo mugimenduekin topo egin zuen. Gaineraliteraturaren teoriari dagokionez, Frantzian indarra izan zuten estrukturalismo eta postestrukturalismo mugimenduekin bat egin zuen. Hain zuzen ere, Barthesek saiakera hau idatzi zuen garaian, estrukturalista izango zen oraindik eta ikuspuntu horretatik plazaratu zuen La muerte del autor testua.
Estrukturalismoko pentsalari nagusia izan zen Barthes bere hasieran eta Nouvelle Critique eskolaestrukturalistako kide izan zen. Horretaz gain, semiologoa zen heinean ere, semiologiaren eragina ikus dezakegu saiakera honen ideietan.
Bere lanen ibilibidea 50 eta 70. hamarkadetan garatu zuen batez ere eta hauek dira bere obra garrantzitsuenak: El grado cero de la escritura (1953) , Mitologías (1957), S/Z (1970) eta El susurro del lenguaje (1984), besteak best.

Ideia nagusien laburpenarekin hasi bainolehen, aipatzekoa da La Muerte del Autor testuaren izenburuak dion bezala, Autorearen desagerpena goraipatzea dela saiakera honen helburua. Izan ere, obra batean, Autorearen ahotsa islatzen ez dela, baizik eta kulturaren ahots desberdinen isladen konposizio bat dela laburbildu daiteke ideia nagusien bezala. Beraz, izenburuan aurki dezakegu testu honek duen helburua: Autoreari protagonismoa kentzeaeta irakurlearen irakurketa subjektiboa goraipatzea. Hala eta guztiz ere, ideia goren hau garatzeko beste hainbat ideia nagusi aurki ditzakegu testuan zehar. Ideia nagusi hauek atalka daude garatuak testu osoari zentzua emanez eta testuaren ideia nagusia garatuz. Hurrenez hurren hauek dira ideia nagusiak:
Lehenengo atalean, sarrera emanez, jorratuko duen gai nagusiari hasiera ematen dio: “[…]laescritura es la destrucción de toda voz, de todo origen. La escritura es ese lugar neutro, compuesto, oblicuo, al que van a parar nuestro sujeto, el blanco-y-negro en donde acaba de perderse toda identidad, comenzando por la propia identidad del cuerpo que escribe” (Barthes 1987?)

Kontuan hartu behar da ere , Barthesen aburuz, Autorea pertsonai modernoa dela. Norbanakoaren garrantzia hartzenden garaian, Erdi Aroa eta gero sortzen diren ideologietan, Autoreak protagonismoa hartzen du. Hola dio Barthesek bigarren atalean: “El autor es un personaje moderno (…), al salir de la Edad Media y gracias al empirismo inglés, el racionalismo francés y la fe personal de la Reforma, descubre el prestigio del idividuo o, dicho de manera más noble, de la perdona humana. Es lógico, por lo tanto, queen materia de literatura sea el positivismo, resumen y resultado de la ideología capitalista, el que haya concedido la máxima importancia a la persona del autor”. Beraz, joera klasikoaren arabera, literaturak bere erdigunea autorearengan izango luke eta bere gustuak, historia kontutan hartu beharko lirateke.

Hala ere, hirugarren atalean, Autorearen kontzeptu hori erortzen ari dela dio. Izanere, hainbat idazlek autorearekin bukatu dute, Mallarmé, Valery, Proust aipatzen ditu adibide bezala. Gainera, hizkuntzalaritzak Autorearen kontzeptua hankaz gora jarri du: “ ligüísticamente, el autor nunca es nada más que el qque escribe (…), el lenguaje conoce un sujeto , no una persona, y ese sujeto, vacío excepto en la propia enunciación, que es la que lo define, es suficiente para conseguir queel lenguaje se mantenga en pie, es decir, para llegar a agotarlo por completo” (Barthes 1987??)

Literatura klasikoak duen autorearen kontzeptua eta idazle modernoaren arteko aldea erakusten digu Barthesek laugarren atalean. Alde batetik, Autorean sinesten badugu bere obraren iragan bezala hartuko genuke, hau da, autoreak elikatuko zukeen, obra lehena (autorea) eta geroa (obra) eratuz....