Memorias Dun Neno Labrego

MEMORIAS DUN NENO LABREGO

XOSÉ NEIRA VILAS

BIOGRAFÍA
Xosé Neira Vilas naceu en novembro de 1928 en Gres (Vila de Cruces), Pontevedra. En 1949 emigrou a Buenos Aires, onde desempeñou traballos diversos. Realiza estudos de comercio, música, xornalismo e literatura. Participa na comisión organizadora do Primerio Congreso da Emigración Galega. Casa en 1957 con Anisia, cubana. Traballa naAdministración e fai xornalismo literario. Dende 1983 ata que se xubilou, desempeñouse como xefe da revista inantil Zunzún.
Foi investido Doutor Honoris Causa pola Universidade da Coruña. É membro numerario da Real Academia Galega . Premio da Crítica Española (narrativa) e Premio da Crítica Galega (ensaio).

Obras (entre outras moitas):
A muller de ferro
Castelao en Cuba
Contos vellospara rapaces novos
Elexía para un poeta
Guerrilleiros
Memorias dun neno labrego
Ciclo do neno
Prosas varias
Rosalía de Castro en Cuba


RESUMO

Memorias dun neno labrego
Neste libro o auror fai un diario que escribe un neno, Balbino “un ninguén”. Balbino vive en Gres, nunha aldea en Galicia. Á súa familia é pobre e traballa as terras dunha familia rica da vila. Balbino tivoexperiencias amorosas como a que tivo no colexo cunha profesora que despois de estar dando clase foise e deixou a Balbino como profesor e así estivo ata que volveu Eladia cun home. Despois diso nunca máis volveu a escola. Tamén sufriu varias perdas de xente querida como o seu can Panchín, fóronse a América o seu irmán e o seu mellor amigo Lelo, co que compartía moitos sentementos, tamén o seu padriñomorreu. Entre moitas inxustizas que conta Balbino está o castigo que sufriu por tirarlle unha pedra a Manolito. Despois foi a servir a unha casa do Landeiro onde recibe unha carta de Lelo contandolle cousas de América.





Personaxes

Balbino: Ten unha visión do mundo moi reducida, nótase que é un neno, pero moitas veces fala cuns pensamentos meditados e ata filosóficos. O feito de vivir naaldea, a pouca comunicación no mundo “exterior” fai que ás veces pareza máis infantil e inculto do que en realidade é.
Balbino quere andar o mundo exterior, ten moitos desexos de saír da aldea, ata ten mágoa por él mesmo por ser un neno pobre. Di que os seus pantalóns do día a día son negros. É fillo de caseiros, os seus pais traballan as terras doutros. El pensa: “No mundo hai pobres ericos e non debería ser así”, él sabe que é pobre e lle gustaría cambialo.
Aínda que recoñece que hai cousas que non entende, e que igual ten que medrar para entendelas, penso que é un pouco irónico xa que cando sexa maior seguiría sen entender por exemplo as diferentes clases sociais.
Como neno cunha grande curiosidade que ten; fai pregunas como: “que é a morte?” ou di verdades como “ospobres decote perdemos a xustiza non está da nosa banda”, “a vida non é igual para todos os rapaces”, “na guerra morren moitos homes, pero non se dan conta que na aldea tamén caímos, loitase coas doenzas do corpo cos trafegos da vida” (compara a vida coma a guerra ou a vida como o río) ou “que procesión inmensa é o mundo!, a xente que labra, os que están lonxe navegando ou inda non nacerán”.Estespensamentos fan del un neno moi intelixente e aínda que non teña unha culura de escola ten a súa propia cultura e unha forma propia de pensar; é un rebelde.
A Balbino gustáballe ollar os surcos, sobre todo os que facía a xente non gaspalleira, parecían un debuxo, aquelo era unha arte; dicía Balbino, penso que é unha idea moi afastada da arte daquela época pero non da nosa, pero arte, pode sercalquera cousa, depende do punto de vista de cada quén.
Manolito: Rico, Balbino soñaba con él. Era moi ruín, dicíano todos. Era “o neno do señor”.
A nai de Balbino: Balbino chamáballe mamai. Quería que Balbino fose home.
A Tía Carme: Tamén quería que fose home, e facía rezar a Balbino.
Tío Braulio: Morreu de desgracia, era un home dado pouco ó traballo dende que voltou do servicio....