Isabel ii

Trala morte de Fernando VII no ano 1833 a súa esposa María Cristina accedeu ó poder como rexente da súa filla Isabel II, a cal aínda era menor de idade. Fernando VII abolira a lei sálica para que asúa filla puidese acceder ó trono, pero ese feito non fora de agrado para o seu irmán Carlos, que sería o herdeiro legal da coroa, de non se ter abolido dita lei. Iso provocou que se producisen endistintos lugares de España levantamentos ultrarrealistas nos que se recoñecía como rei a Carlos. Estas proclamacións dividiron os españois en dous bandos irreconciliables: os carlistas defensores doabsolutismo, e os isabelinos, partidarios do liberalismo, deron lugar á primeira das guerras carlistas. No primeiro documento a esposa de Carlos argumenta que todo poder ven de Deus e non da nación, comodicían os liberais, polo tanto os liberais facían gala dun poder que non tiñan.
Por outro lado, dentro do sector liberal, había dous grupos ben diferenciados: os moderados e os progresistas. Durante arexencia de María Cristina, esta, tivo especial predilección polos moderados, cedéndolles a estes o poder, ata as revolucións de 1835 e 1836, tralas cales o goberno estivo exercido por liberais, aexcepción dun pequeno paréntese temporal no que gobernou Istúriz, líder moderado, e tras o cal volveu o goberno a mans dos liberais. Despois da primeira revolución o goberno foi exercido por Mendizabal,que realizou numerosas reformas socioeconómicas, as cales non foron do agrado da raíña rexente. Tras el o goberno recaeu en Istúriz, como xa dixen anteriormente, que precedeu a Calatraba, líderprogresista que accedeu ó poder grazas a segunda revolución no ano 1836.
O triunfo da revolución do 1836, permitiu o acceso ao goberno dos progresistas, que restauraron a vixencia da Constitución de 1812e das leis do trienio liberal e convocaron as Cortes constituíntes co obxectivo de establecer as novas bases do sistema político. Nesas Cortes, os progresistas, de acordo cunha parte dos moderados,...