Manuel Curros Enr Quez

Manuel Curros Enríquez “Nouturnio”

Manuel Curros Enríquez
“Nouturnio”
Iria Val Otero
4º curso de Educación Primaria

Neste poema de Curros Enríquez podemos observar que o protagonista é un
vellomendigo que se fala a si mesmo e se lamente para si anque o faga en voz alta e
non é consciente da resposta do sapo (en realidade, só na primeira do poema, o verbo
ilocutivo que introduce o estribillo é“responder”, no resto dos casos é “cantar”). É
curioso o feito de que o son onomatopeico do sapo se nos mostra coma unha
conformación das palabras do mendigo, como dándolle a razón. O sapo parece ter afunción de reiterar a falta de sentido da vida do seu suposto interlocutor, que este
mesmo recoñece ou reafirma a súa desesperanza.
O mendigo móstranos a súa profunda soidade e as malas cousas vividasa un ser
incapacitado para a comunicación humana. O pretendido diálogo convértese nun
monólogo que mostra que o mundo real efectivo só pode ser tolerado coa presenza do
mundo desexado, e polo tanto,irreal. Neste caso, o desexo de dar cunha morte
liberadora (estrofa número seis).
O mendigo dubida de que ese mundo desexado poda chegar a ser real, posto que este
está relacionado coa vidaultraterrenal, mostra unha peculiar ortodoxa relixiosa.
Pódese observar coma o mendigo vai enumerando as súas penas, identificándose co
sapo (“Ti y-eu !somos dous!...”, “Soliños estamos antrambos n´a terra...”)e o
rematar a súa relación, invítao a rezar con el (a identificación é por tanto tamén
relixiosa), anque cun certo grado de escepticismo:

Xa tocan... Recemos
Que dicen q´hay Dios!...

Manuel CurrosEnríquez “Nouturnio”

De novo a resposta, que agora non é do actor secundario (a inminencia dunha tormenta
sobre os seus corpos desprotexidos), trae como consecuencia unha actitude aireada, así
comaunha separación dos actores:
Viróu par`os ceos o puño pechado
E car`os touzalos rosmando marchóu...

Para definir o sentido deste poema podemos usar as palabras de facer extensiva a
destrución da...