As prisions

As prisións son frecuente motivo de escándalo para á opinión pública polos seus incidentes e masificación. Nos ambientes académicos especializados en temas criminolóxicos e sociais a problemática dos cárceres non recibe, con frecuencia, maior atención ca necesaria para servir de campo de batalla ó debate ideolóxico sobre a propia sociedade. E noutras ocasións, as menos, para o ensaio de limitadosprogramas de intervención que, introducindo escasísimos cambios no futuro penitenciario, pretenden, sen embargo, espectaculares transformacións nas vidas das persoas ás que van destinados. Tras o inevitable fracaso ó que se chega con elo, penitenciarios aplicados, estudosos e opinión pública en xeral son invadidos polo pesimismo sobre a viabilidade da mellora penitenciaria e da utilidade dosprogramas rehabilitadores.
Por isto, é posible extraer coñecementos e estratexias avaliativas e interventivas das ciencias sociais, que xa están sendo empregadas noutros ámbitos e organizacións ( na educación, nas empresas…), e aplicalos ás organizacións penitenciarias. E elo para o logro dun dobre conxunto de finalidades importantes: en primeiro lugar, para á humanización das prisións e mellorar acalidade de vida das persoas internadas en elas, a súa promoción cultural, laboral e social, bases da súa futura reinsercción; en segundo lugar, para unha máis eficaz utilización dos recursos existentes nas prisións e a organización da convivencia nas mesmas, sustentada nunha mellora do desempeño profesional do persoal penitenciario, do comportamento das persoas internadas, e da cordialidade dasrelacións entre uns e outros.
En consecuencia, este traballo ten como obxectivo principal presentar unha serie de técnicas de avaliación e intervención, que poden ser aplicados para o abordaxe máis eficaz e resolutivo de certos problemas e metas penitenciarias, como os anteriormente referidos.
O traballo está estruturado en tres partes. Na primeira preséntase os campos de actuación da pedagoxíasocial, así como as funcións do pedagogo. Na segunda, máis ampla, analizaremos o problema penitenciario existente e algúns conceptos avaliativos que nos permiten coñecer con maior precisión as metas e necesidades dos internos. Tamén nos iniciará na elaboración dun programa interventivo de tipo socio-educativo. E a última parte tratará sobre a avaliación nas prisións e introducirá algúns dosprogramas para a modificación da conduta.

1- A Pedagoxía social e a Competencia Social

Para comezar este traballo é necesario que expliquemos o termo pedagoxía social. Na nosa comunidade a Pedagoxía Social cumpre dúas funcións básicas: a educación social dos individuos e grupos (isto é, o proceso de socialización dos individuos) e a atención educativa extraescolar, especialmente apersoas en situación de necesidade e marxinación.
Existen moitas discrepancias sobre o significado e o que abarca o termo e sobre que aspectos debería facerse cargo ou non da educación social no ámbito da escola. É evidente que os académicos, en pleno proceso de conceptualización da Pedagoxía Social, non están de acordo á hora de darlle un determinado estatuto epistemológico.
Colom, por exemplo,na súa obra de 1987 "Modelos de Intervención Socioeducativa" fundamenta claramente o carácter tecnolóxico da Pedagoxía Social. Distingue tres niveles de intervención no deseño tecnolóxico: o da planificación, que require da actuación nun equipo interdisciplinar, a execución, que corresponde ao pedagogo social e o de avaliación, que corresponde tanto ao técnico como ao equipo. Desde estaperspectiva, a Pedagoxía Social será materia fundamentalmente da Educación social sempre que saiba estar á altura da eficacia que, cada vez máis, búscase nas accións propias da Educación Social desenvolvidas na acción social.
Hoxe en día e a polo que á Pedagoxía Social non escolar refírese, ou se expón como tecnoloxía da Intervención Socioeducativa, ou múltiples posibilidades profesionais, correspondentes...