Biografia de Gabriel García Márquez

Gabriel José de la Concordia García Márquez, nado en Aracataca o 6 de marzo de 1927[1] e finado en Cidade de México o 17 de abril de 2014, foi un escritor, xornalista, editor e activista político colombiano. É considerado un dos autores máis significativos do século XX. Obtivo o Premio Nobel de Literatura en 1982, segundo a laudatoria da Academia Sueca polas súas novelas e historias curtas, nasque o fantástico e o real son combinados nun tranquilo mundo de imaxinación rica, reflectindo a vida e os conflitos dun continente[2].

O xénero utilizado por García Márquez é o realismo máxico, sendo a súa novela máis recoñecida, Cien años de soledad, unha das máis representativas deste xenero. Ademais do seu talento literario, na obra de García Márquez aparecen reflectidas as súas ideaspolíticas[3]. Un exemplo da súa participación política é a súa amizade co líder cubano Fidel Castro[4] .

Coñecido familiarmente como "Gabo" (e tamén Gabito) (hipocorístico guajiro para Gabriel), desde que o seu compañeiro do diario bogotano El Espectador, José Salgar, comezase a chamalo así.

Índice [agochar]
1 Biografía
1.1 Infancia e mocidade
1.1.1 Educación
1.2 Familia
1.3 Fama
2 Estilo2.1 Temas
2.2 Influencias literarias
3 Obra
4 Notas
5 Véxase tamén
5.1 Ligazóns externas
Biografía[editar | editar a fonte]
Infancia e mocidade[editar | editar a fonte]
Fillo de Gabriel Eligio García e de Luisa Santiaga Márquez Iguarán. A historia de amor dos seus pais, á que se opuñan os pais dela, serviu de orixe para a novela El amor en los tiempos del cólera.

Pouco despois donacemento de Gabriel o seu pai converteuse en farmacéutico, e en xaneiro de 1929 mudouse con Luisa a Barranquilla, deixando a Gabriel en Aracataca cos seus avós maternos. Recibiu forte influencia do seu avó, o coronel Márquez, un liberal veterano da Guerra dos Mil Días, coñecido pola súa negativa a calar sobre a Masacre de Ciénaga, suceso no que morreron centos de persoas a mans das Forzas Armadas deColombia durante unha folga dos traballadores das bananeiras, feito que o escritor recolleu na súa obra.

A súa avoa, Tranquilina Iguarán Cotes, tamén influíu na súa obra, debido á súa natureza supersticiosa e partidaria das crenzas populares. Trataba o extraordinario como algo perfectamente natural, sendo a orixe dunha visión da realidade máxica, supersticiosa e sobrenatural. As historias quecontaba a súa avoa eran referidos como unha verdade irrefutable, sen importar que fosen fantásticas ou improbables. Este estilo sería o usado en Cien años de soledad[5].

O seu avó morreu en 1936, cando Gabriel tiña oito anos, e debido á cegueira da súa avoa foi vivir cos seus pais a Sincelejo.

A súa infancia está relatada nas súas memorias Vivir para contarla.

Educación[editar | editar afonte]
Pouco despois de chegar a Sucre foi enviado a un internado en Barranquilla, onde comezou a escribir poemas humorísticos e a debuxar tiras cómicas. Era chamado el viejo polos seus compañeiros de clase porque era serio e pouco dado ás actividades atléticas. García Márquez cursou os primeiros graos de secundaria no colexio xesuíta San José desde 1940. Alí publicou os seus primeiros poemas narevista escolar Juventud.

Graduouse en 1947, e marchou a Bogotá a estudar Dereito na Universidad Nacional de Colombia. Alí leu A metamorfose de Franz Kafka, obra que o inspirou especialmente a escribir, non literatura tradicional senón nun estilo similar ás historias da súa avoa, con acontecementos extraordinarios e anomalías como simplemente un aspecto da vida cotiá. O seu primeiro conto publicadofoi La tercera resignación, que apareceu o 13 de setembro de 1947 no diario El Espectador.

Despois do «Bogotazo» do 9 de abril de 1948, disturbios tralo magnicidio do líder popular Jorge Eliécer Gaitán, a universidade pechou indefinidamente e a súa pensión foi incendiada. García Márquez mudouse á Universidade de Cartagena e empezou a traballar como correspondente de El Universal. En 1950...