El caso ibai

Ibai-ren kasua:
“Animando a escribir bien”
Eskolaren eta ikasleen egoera ikusita, Ibai-k hartutako erabakia aproposa iruditzen zait. Beste gauza bat da nolagaratu duen proiektua, eta puntu honetan aztertu behar ditugu nola jorratu dituen aspektu asko.
Metodologia bi ikuspuntutik aztertu behar dugu: lehenengoa, aztertzen duena aukeratutakometodologia aproposena izan den edo beste bat aproposagoa izango litzakeen kasu honetan eta beste aldetik metodologia huts egitearen arrazoia izatea Ibai-k erabili duen jarrera, hau da, erabili duenhizkera, inposaketa,…etabar.
Nire ikuspegitik, bietan erratu du, astero ariketa mota berdina proposatzea oso monotonoa eta aspergarri iruditzen zait. Egunerokoa bihurtzen da edozein motibazioarekinbukatuz.
Ibai-ren jarrera aztertzen dugunean, akats pilo aurkitzen ditugu; nola aurkezten duen ikasleen aurrean lehenengo egunean ariketa berriaren garrantzia (esanez:” ezinbestekoa izango daondo idaztea ikasgaia gainditzeko.”), ikasleen eboluzioari buruz hitzegiten duenean klase aurrean, ikasle batzuen kritika ezkorrak egiten duenean, Eta atzeratuagoak dauden ikasleenganako ardurafalta, eta ez garatzea hauekin beste plan bat, pertsonalki.
Ibai-ri edo zentroari kritikatzeko beste puntu bat da proiektuaren ebaluaketa nola ematen den. Urtero bakarrik hiru alditan elkartzeaez da nahikoa, ez duelako ematen denborarik zuzentzeko neurriak hartzeko eta arazoa berbideratzeko.
Azkenik, interesgarria iruditzen zait aipatzea edo kontutan edukitzea familiak dituztenegoerak ez dituela zentroa kontutan hartu, eta garatu proiektu bat non familiak, eskolak eta ikasleak hartu dezaketen parte, eta horrela guztien artean proiektua aurrera egitea.

Hiru ikasleenegoera partikularra aipatzen da testuan, Paula, Lupita eta Jon-ena. Lehenengoan aipatzekoa da neskatila nahiz eta oso argia izatea, izugarrizko arazoak dituela bere autoestimuan, eta frustratzeko...