Resumen As Rulas De Bakunin

AS RULAS DE BAKUNIN (ANTÓN RIVEIRO COELLO - XINZO DE LIMIA 1964)

INFORMACIÓN SOBRE O LIBRO:
-Autor: Antón Riveiro Coello.
- Ano publicación: 2000.

-Editorial: Galaxia.

- Premio “García Barros”

-Argumento: A partires dun libro:”La muerte de Vargas Llosa” anónimo, pero que Camilo cre escrito polo se avó Estevo Doldán Patiño, o autor percorre o noso século-o agrarismo, a República, aGuerra, a represión, a emigración e a democracia-da man dun vello militente anarquista que nos conta a súa historia, mezclando o tempo actual coa súa niñez, a súa xuventude e a súa madurez e a historia de España nesa época.

-Consta de 41 capítulos e 252 páxinas que van pasando do presente ao pasado

Capítulo I

A novela comeza cunha carta que Camilo, de oitenta anos, lle escribe a súamuller Rosalía (no seu cabodano), que morreu hai cinco anos, desde a aldea de Celas de Peiro, onde Camilo pasa os veráns coa súa filla Branca e o seu marido e o seu neto Lázaro.

Nesta carta cóntalle como pasa os días, sempre recordándoa, como a súa filla arranxou a vella casa onde viviron os dous cando eran novos e que pronto deixarían A Coruña e vivirían no pobo cando puseran a calefacción.Camilo chama á biblioteca e pregunta por un libro, a bibliotecaria dille que hai uns anos, un tal A.D.B., domiciliado na rúa Vilar en Santiago, comprouno por trinta mil pesetas.

Camilo anota a dirección, leva coarenta anos detrás dese libro e pensa en viaxar a Santiago na mesma semana que van operar a Lázaro en Barcelona.

Capítulo II(Camilo de neno)

Ás nove, as mulleres xúntanse na corte paraenfiar o liño arredor do lume; chegou o señor Estevo co seu neto Camilo, traía a guitarra e o libro baixo o brazo. Tiña un aspecto burgués e falaba refinadamente, pero a xente o estimaba; só o cura desconfiaba del polas súas ideas revolucionarias. Tiña un horario escrupuloso, á volta da roza, da sega… sempre se bañaba en auga fría, fose verán ou inverno e ás nove collía o libro e ía ós fiadeirosou aprendía a ler ós mozos.

Chegaron os homes e esperaron polo vello, todos querían coñecer o final da historia que viña naquel libro americano.

Capítulo III

Lázaro está feliz, van pasar todo o verán na casa de Celas, para ver os Xogos Olímpicos que se celebran en España.

O vello Camilo pensa que non lle ten medo á morte, pero si a deixar só a Lázaro que é cego.Camilo é os ollos deLázaro.

Lázaro vai cumplir os vinte anos, os mesmos que Camilo tiña cando xogando ó fútbol, suspendeuse o partido polo estalido da Guerra Civil.

Esa noite Camilo fuxiu de Celas ó monte coa súa escopeta, deixando con dor a Rosalía e os seus pais.

Polo día durmía nunha cova e pola noite saía e baixaba ata a eira da súa casa para escoitar voces familiares.

Casárase uns meses antes con Rosaliae añorábaa moito.

Camilo recórdase cargado cunha saca de ladrillos e baixa do monte cara á casa para quedar alí para sempre, despois de cinco meses sen ver a Rosalía. Traballamos os dous levantando un dobre muro, deixando un cadrado para eu poder salir polas noites.

Vinte años tiña eu cando Rosalía e máis eu concibimos á nai de Lázaro naquelas noites. Só Lázaro podería comprender o quepasei emparedado entre ladrillos, sen luz, coa orella pegada á parede para oír os ruidos da casa.

Non lle dixemos nada a ninguén, pero mandamos unha carta a miña nai dicíndolle que estaba ben e que partira nun barco ao extranxeiro.

Dentro do meu escondite, escoitei un día a miña nai decir que asasinaran ó meu pai, houben de tolear e se non collín a escopeta e saín cara ó cuartel foi porque esanoite Rosalía díxome que caera en estado.

Camilo cóntalle a Lázaro que xa atopou o libro, o ten un home de Santiago que pagou trinta mil pesetas por el.

Capítulo IV(Carta a Rosalía)

Lázaro vai cos seus pais a Barcelona a operar a vista, en avión, e eu irei a Santiago a localizar o libro que tanto significou para min, incluso salvoume a vida. Camilo Sabio Doldán. Celas de Peiro, verán do...