Pedagogia de la autonomia freire

PEDAGOGIA DE LA AUTONOMIA

PAULO FREIRE

Paulo Freire 1921an jaio zen Brasilgo herri txiki batean, txirotasunean bizi arren bere ikasketak burutu zituen eta Lehen Hezkuntzako irakasle gisa zenbere emaztearekin ezkondu zen, horrela kultura eta hezkuntzari buruz jarduten hasi zen, alfabetatze programak eginez. Alfabetatze programa hauek mundutik zehar zabalduko ziren.

Bere obragarrantzitsuenetariko bat “Pedagogia de la Autonomia” da. Paulo Freirek liburu honetan 27 artikulu desberdintzen ditu hiru multzotan. Lehenengo multzoa “No hay dodencia sin discencia ”, bigarrenean “ Enseñar noes transferir conocimiento ”, hirugarrenean “Enseñar es una especificidad humana ”.
Liburuaren idei nagusiena komunikazioaren bidez emantzipazio bat bilatzea pertsonen artean, komunikazio hau betiera berdintasun batean eginez, eta ez irakastea era bertikal batean, baizik eta bakoitzak dakien ezaguera guztion artean batera jartzea, hau da, hezkuntza horizontala izatea.

Paulo Freire ikuspuntukritikoan sartzen da, hau da, bere planteamendua negoziaketan datza eta lan guztion artean erabaki behar da zein den taldearen helburua ikaskuntzari dagokionez (horizontaltasuna); bertan partaideguztiek bakoitzaren egoera analizatzen du kritikoki bere gaitasunak kontuan hartuz; horrela ezagutzak sortzen ditu era askatzaile batean. Horizontaltasunean lan egiteak suposatzen dudenon arteanbakoitzaren autonomia eta erantzukizuna lortzen dela, berdintasunean eta justiziarekin emantzipazio hori aurkituz edo gutxienez bilatzen.

Paulo Freirerentzako kultura eta gizarteak baldintzatzen duerrealitatea, kultura barnean sartzen baita pertsonaren gizarte-maila, botere-maila, etab. Beraz irakaskuntza emantzipaziorako jarduera kritikoa da eta irakaslearen lana ez da bakarrik era zehatz bateanizan behar, dialogikoa izan behar, batez ere;elkarrizketak eta dinamizazioak erabiliz, horrela irakasleak aldaketarako pertsonak bihurtuko dira. Irakaskuntza Freireren ustetan, kontzientziatzailea,...