El principe

Nicolás Maquiavelo nace en Florencia no 1469. Ao longo da súa vida ocupou diferentes cargos ao servicio da República e destacou sobre todo polas súas misións diplomáticas. No ano 1512 unha revolucióntermina coa República e regresan os Médicis sendo Maquiavelo privado dos seus cargos e máis tarde encarcelado e torturado.

Despois da súa posta en liberdade, Maquiavelo retirouse da vida políticae centrouse en desenvolver a súa actividade literaria. Una das obras máis destacadas do florentino é a dos Discorsi sulla prima Deca di Tito Livio, redacción da cal interrumpiu para escribir OPríncipe. Destaca a diversidade radical de plantexamento; mentres os Discursos mostran un talante republicano, o Príncipe ten como protagonista ao monarca.

O Príncipe debe considerarse un manual prácticolonxe de ser un libro de teoría política. A Maquiavelo cabe atribuirlle o descubrimento da posibilidade dunha ciencia política autónoma sempre prescindindo de consideracións morais. Fala da realidadepolítica pois a política e a moral non teñen por que ir unidas, a política debe ser una mistura de eficacia e intelixencia e o mal pode chegar a ser eficaz. Maquiavelo é sen dúbida un home pragmático.Todas estas consideracións citadas anteriormente suscitaron unha enorme polémica e O Príncipe recibiu ataques desde diversos sectores o que deu froito a unha interminabel literaturaantimaquiavélica.

Na súa obra o autor exemplifica datos moi concretos que o autor ve nao realidade por medio de autores clásicos. Comenta as accións de aqueles que destacaron polas súas accións ao frente dunestado por medio da forza e a astucia - cualidades que para Maquiavelo deben caracterizar á figura do príncipe - comprendendo que para manter un territorio é necesario contar co apoio do pobo.

Duranteos primeiros once capítulos o autor describe as diferentes clases de principados e de príncipes mais a súa intención máis clara é a de referirse ao príncipe novo, aquel que chega a un territorio...